Het begint erop te lijken dat iedere column om corona draait – wat op zichzelf niet vreemd is, daar corona immers krans betekent en daar kun je makkelijk omheen draaien, of mee draaien (rozenkrans), of draaierig van worden (bier) of wat dan ook.

Helaas zijn de meeste verhalen over corona zeer negatief en wordt er met allerlei vingers gewezen naar de schuldigen: regering, oppositie, jongeren, ouderen, eigenlijk alles en iedereen behalve MOI* natuurlijk. Want MOI staat boven, buiten, maar zeker niet achter de wet. Maar goed, corona duurt nu al zo lang dat er toch ook eens naar de voordelen gekeken moet worden. En dan bedoel ik niet die schone lucht enzo, want dat is alweer passé, nee het gaat hier om persoonlijke winst. En die kan vooralsnog in ieder geval in Frankrijk geboekt worden. Want daar zijn mondkapjes verplicht in winkels en alle gelegenheden waar meerdere mensen binnen een aantal muren bij elkaar zijn. De enige uitzondering is de zitplaats aan je tafeltje in het restaurant, daar mag ie af, maar op weg er naartoe moet je wel gekapt zijn.
Puffend achter mijn masker in de plaatselijke supermarché kwam ik onze Franse buurman tegen. Deze stakker heeft een x-aantal jaren geleden een ongeluk gehad waardoor hij zijn onderkaak mist. Zijn open mond bij onze eerste ontmoeting was dus niet het gevolg van het feit dat mijn aanblik hem de adem benam, nee hij kon domweg niet anders. Dat dit geen gunstig effect op zijn humeur heeft is niet meer dan logisch. Ofschoon een zuinig Bonjour hem nog wel van de lip rolt als ik langsloop, hangen zijn schouders steevast in de je-ne-suis-pas-content-stand.

Tot het mondkapje!
Was hij tot nu toe zuinig met zijn zinnen (met dank aan Herman van Veen**) en keken zijn ogen nimmer vrolijk, nu liep hij uitgelaten rond bij de super. Hij groette me vrolijk, waarschuwde me voor de op komst zijnde l’orage en babbelde er vrolijk op los. Zijn gezicht ging schuil achter een vrolijk gebloemd stukje stof. Ik zag alleen zijn ogen, het viel absoluut niet op dat zijn halve gelaat miste en hij bloeide daar zichtbaar door op; hij huppelde nog net de deur niet uit, maar het scheelde niet veel.

Dit bracht me op de gedachte dat de doelgroep veel groter is dan louter kaaklozen, immers mondkapjes zijn ook een uitkomst voor mensen die ontevreden zijn over bepaalde onderdelen van hun gelaat. Dus weg met de pukkels, bloemkoolneuzen, hazenlippen, rimpels, mislukte botoxlippen, onderkinnen, etc. Welkom mondkapje! Bienvenue aux masques! Waar wacht (zit niet te t)rutte nog op, maak de mondkapjes zo snel mogelijk verplicht, in winkels, restaurants, alles met vier muren en een dak, en niet alleen dan, nee, continu die kap op, kondig een maatregel af dat ze alleen ’s nachts in bed in het donker afgedaan mogen worden, zodat alle Menschen Brüder werden können!
Eh……. Ok, ik begrijp het, dat gaat te ver. Helder, don’t worry, ik kap ermee.…

Maaijveld

*Voor de luie varkens die het zelfs te veel moeite vinden om Google Translate te openen:
– MOI – mij/ik
– passé – voorbij
– supermarché – supermarkt (DIE was wel duidelijk, toch?)
– bonjour – goedendag
– je ne suis pas content – ik ben niet tevreden
– l’orage – onweer
– etc – etcetera – enzovoort (moet ik dan ALLES uitleggen?)
– bienvenue aux masques – welkom mondkapjes

**Uit: Zuinig met haar zinnen, Herman van Veen

Mijn mondkapjesprimeur beleefde ik in Frankrijk. In Nederland hadden we vooral gecocooned gedurende de crisis en toen we dan uiteindelijk het terras weer op gingen was de afstand voldoende om geen MK te hoeven dragen. Nog los van het feit dat ik niet van gefilterde wijn hou…

Toen de nabije grenzen weer open gingen keken we met typisch Nederlandse terughoudendheid eerst maar eens hoe deze bevrijding zich ontwikkelde. Twee weken later durfden we het aan naar ons huis in de Auvergne te gaan, nadat we op 16 maart onze Maaison overhaast hadden verlaten; een dag later ging Frankrijk op slot.
Zodra we in de auto zaten kwam het ouderwetse, vertrouwde vakantiegevoel al snel naar boven. Voor het eerst geen ererondje – aangezien we normaal gesproken altijd wel iets vergeten en we voordat we de hoek om zijn alweer terug moeten keren – maar plankgas naar het warme zuiden. Parijs was druk als voorheen, maar verder reden we over steeds rustiger wordende autoroutes soepel en voor ons doen snel naar onze bestemming.

Bang dat ons huis ingenomen zou zijn door allerlei ongedierte hadden we lafhartig een chambre met table d’hôte bij ons oude vertrouwde logeeradres op 20 autominuten afstand gereserveerd; het was meteen een goede gelegenheid om even bij te praten en te horen wat de laatste regels t.a.v. Covid-19 (zoals corona in Frankrijk wordt aangeduid) waren. Nou met die regels viel het heel erg mee; veel Fransen (in ieder geval in deze streek) lijken zich niet druk te maken, houden zich vaak niet aan de (Franse) een-meter-afstandregel en strijken als vanouds neer op het terras van de plaatselijke Bar/Tabac. Alleen in grotere plaatsen en drukkere winkels zie je meer mondkapjes rondlopen – sommige zien eruit als haute-couture – maar lokaal zou je je bijna afvragen of het bestaan van het virus hier überhaupt wel doorgedrongen is. Hoe dan ook, wij lieten ons vrij makkelijk meeslepen in deze qu’importe houding en konden niet wachten om op ons vaste terras in het dorp verderop neer te strijken en daar een grande Paulaner en een vin rosé te bestellen. We werden hartelijk begroet door aubergiste Pascal die belangstellend vroeg of het ‘duur’ geweest was in Nederland (het ‘duur’de even voordat mijn kwartje viel en ik reageerde) en hij op onze vraag meldde dat de bar weliswaar dicht gemoeten had, maar dat de Tabac inclusief het gokdeel (5 chevaux dans l’ordre et le tirelire est à vous!) open had mogen blijven. Het is duidelijk wat de eerste levensbehoefte in Frankrijk is.

Ons huis lag er overigens warmpjes en uitnodigend bij en er was – behoudens de reguliere bewoners, t.w. vele hooiwagens en onze illegale onderhuurders – een levendig bijennest  en enkele wespennestjes in aanbouw – weinig narigheid te ontdekken, sterker nog, het voelde zo heel anders dan die eerste keer na het winterreces, toen we een vrij kil, zeer onbewoond aanvoelend huis binnenstapten. Anderhalf jaar verder zien we nu pas hoeveel we al gedaan hebben om het leefbaar te maken en er sfeer en warmte in te brengen, waardoor we binnen een paar uur weer helemaal thuis waren. En niet alleen in het huis, ook in het dorp. Vrijwel elke ochtend wandel ik naar de bakker – 3167 stappen heen en terug – waar de klanten inmiddels op straat staan te wachten vanwege de boodschap op het raam dat er maximaal 2 personnes tegelijk binnen mogen zijn. De bakkeres met mondkapje – verplicht, zij wel! – de klanten soms wel, soms niet. Maar met of zonder kapje: iedereen neemt net als altijd de tijd om even een praatje te maken met de boulangère waardoor de wachttijd gemakkelijk oploopt tot 15 minuten, ook voor ‘als geduld niet je sterkste kant is’ import-Auvergnats. Onthaasten is helemaal niet moeilijk. Ga gewoon in een Frans dorp wonen.

Maaijveld 12 juli 2020

Hoe gelukkig kun je worden van je eerste bezoek aan een terras sinds lange tijden? Heeeeeeel gelukkig! We besloten de boel meteen uit te buiten door op een dag zowel te gaan lunchen als dineren. Om het uitstapje extra luister bij te zetten dosten we ons voor het middagprogramma uit in zomerse kleding inclusief zwierige hoed, wat uiteraard veel bekijks trok. We voelden ons paradepaardjes.

Na een copieuze lunch, weggespoeld met heerlijke Pinot Gris – zie je wel, we hadden gewoon meteen een fles moeten bestellen – buikten we de middag uit om ons ’s avonds naar ons favoriete terras/restaurant te begeven. Het terras was drie keer zo groot geworden wat de uitstraling en opvallendheid alleen maar ten goede komt – ieder nadeel, echt, heP z’n voordeel. De tafeltjes stonden zelfs op de openbare brug. Had je vroeger mee aan moeten komen.

Ook hier begonnen we onnozel met een glas wijn, een rosé in dit geval. Nu leerden we snel bij, want na het eerste glas lieten we de fles doorkomen. Een – op advies van onze, de vriend JanDirk (niet te verwarren met onze favoriete strip Dirkjan) – gedeeld voorgerecht van zalm met gepocheerd ei, daarna de man een Bavette – waarmee we ons meteen in Frankrijk waanden – en tot slot een fruithapje. De calorieënteller gaf ’s avonds aan: doel overschreden met 1445 calorieën, dat is meer dan het maximum wat ik per dag mag van mijn app. Oei. Dat wordt drankrantsoen voor de rest van de week.

Zeer tevreden en voldaan keerden we lui per as huiswaarts; de coronaweken ebben op deze manier snel weg. Over ebben gesproken, de stranden gaan zachtjesaan ook weer open. Wat te denken geeft, zouden er in het nieuwe nu dan ook regels in drie talen voor de toeristen komen? Dan is het te hopen dat onze Oosterburen een goede schep meebrengen, wie een kuil graaft voor een ander dient ervoor te zorgen dat die minstens anderhalve meter diep is…

Maaijveld