Leven als Godelieve in Frankrijk
Na tien jaar zoeken eindelijk ons droomhuis gevonden in de Auvergne, Frankrijk. Lees hier de belevenissen van (leven als) Godelieve in Frankrijk.

1. Coup de coeur

Na tien jaar zoeken kwam out of the big blue sky ineens dat lieflijke huisje op ons pad, in een klein dorpje in de Auvergne, Frankrijk. Al tien jaar brachten we een vast bezoekje aan de (etalage) van de makelaar tot en met bezichtigingen van mogelijke droomhuisjes, maar nooit kwam het ervan. Te duur, te slecht, te afgelegen, te onvrij. Het was augustus 2018 en we reden ons vaste ritje naar P, naar de Belgische makelaars die al zo’n 15 jaar in Frankrijk makelen. Toen we meldden dat we nu al tien jaar zochten sprak manlief met zijn onvervalste Belgische tongval: “Ahwel, al tien jaar? Wat zoekt ge dan?” “Nou ja, wat iedereen wil natuurlijk: in een dorpje, vrij – in ieder geval GEEN recht van overpad! – met wat voorzieningen zoals een bakker, geen bouwval maar opfrissen is ok en uiteraard voor een zacht prijsje.” Man en vrouw wisselden een blik van verstandhouding en even later toonde Madame ons op haar supergrote – aaah jaloers! – Mac-scherm een plaatje van een huis. Een pláátje van een huis, wel te verstaan. Puur op basis daarvan riepen we: doe maar! 

Meteen verkocht!

Aan de rand van het dorp
Het huis bleek gelegen aan de rand van het dorp met voorzieningen waaronder in ieder geval een bakker, supermarkt en tankstation. We gingen er kijken: la jolie maison* was een grote puinhoop; de laatste bewoner was overleden en het huis stond al een tijd leeg – nadat de erfgenamen hadden meegenomen wat ze wilden hebben.
Het perceel met gebouwen was ca een jaar eerder al zo goed als verkocht door zoonlief, toen moeder nog leefde. Echter, toen moeder ineens stierf bleek dat er maar liefst vier erven waren waaronder drie legaten… Ai… De potentiële koper haakte af, voorzag – terecht – een hoop ellende en het huis stond vervolgens langere tijd leeg. Met doorlopende kosten en weinig opbrengst had men net besloten om het huis weer in de verkoop te doen en dat besluit was nog zo vers dat het nog niet eens officieel in de verkoop was op het moment dat wij binnenstapten.  

Overwoekerde tuin…

Bezichtiging
Een overwoekerde tuin van ca 2100 m2 (!), een vrijstaand vierkant huis met half-verhoogd een woonverdieping met vier kamers van ca 16 m2 elk in carré gebouwd, een souterrain met een slaap- en badkamer, een stookhok en een cave en dan nog een zolder van 64m2 ruimte met pakhuisdeuren waar je zo naar bembreden stort. Rechts van het huis een wankele cabane, een soort open schuurtje waar je beschut kunt zitten, een grote garage en aanpalende schuur die wel wat versteviging konden gebruiken en maar liefst drie toegangshekken naar het volledig – met muren, hagen en hekken – omheinde terrein. 

We waren meteen verkocht, zeker toen bleek dat facilitair de boel aardig op orde was: nieuwe riolering en deels tout à l’egout (aansluiting op het riool), deels septic tank – niet op norm (dat schijnen ze nooit te zijn, maar wel functionerend), elektriciteit van ná de oorlog, koperen leidingen en geen lood, dubbel glas (!) ramen van 2 meter hoog in ruimtes op de woonetage van 3 meter kamerhoogte, wauw! Een primitieve keuken met een kooktoestel met drie gaspitten (waarvan twee werkend) en een elektrische pit voor als het butagas op is. Een open Godet haardje – zou ie het nog doen? – en een mini aanrechtje met porseleinen spoelbak. Overal haakjes met schilderijtjes en wat je verder maar op kunt hangen. 

Verliefd
We vertrokken verliefd weer naar Leiden en hielden levendig contact met de makelaar, want hoewel de vraagprijs alleszins redelijk was wilden we er graag toch nog wat af zien te krijgen daar ons budget voor verdere modernisering en opknappen niet erg ruim was, nou ja, is…
Er volgde een levendige correspondentie met de makelaar en telkens kwam er weer een berichtje: nummer 1 is om, nummer 2, toen even niets en toen het bericht dat ‘de lastigste’ nummer 3 óók om was! En dan volgt nummer 4 ook snel hoor, wist de makelaar te vertellen. En zo was het. En was het nog slechts aan ons om de knoop door te hakken.
Pfoeiie nu werd het ineens wel heel echt en spannend. Gaan we dit echt doen, Jean? Tja, als we het nu niet doen, doen we het nooit meer. En ach, als het allemaal niet gaat zoals we hopen en denken, “schat, dan verkoop je toch gewoon het huis weer?” Kijk, dàt is dan wel een voordeel als je om de haverklap huizen koopt in Nederland! Koop en verkoop van huizen draaien we onze hand niet voor om. En dus werd het een volmondig OUI!  

Nawoord bij de titel
Bij een eerdere bezichtiging van een huisje ergens boven op een heuvel – die werd het dus niet – sprak M. l’agent immobilier, die mijn aarzeling voelde: een huis moet een coup de coeur zijn. Ook zonder vertaling voelde ik meteen wat hij bedoelde. Het huis dat we uiteindelijk gekocht hebben was absoluut een coup de coeur! 

MEER LEZEN? De – in totaal 25 – verhalen worden in de tweede helft van 2022 gebundeld en zijn onder meer te koop via janbeymedia@gmail.com

*Franse les:
La jolie maison : het mooie huis
Cave: kelder
Cabane: hut
L’agent immobilier: makelaar
Coup de coeur: verliefd, favoriet
On ne voit bien qu’avec le coeur: alleen met je hart kun je iets goed zien